بیومکانیک شروع و پایان راه‌ رفتن با تأکید بر ابزار، سطح و اختلالات اسکلتی-عضلانی و عصبی: مقاله مروری سیستماتیک

مقدمه و اهداف یکی از رایج‌ترین فعالیت‌های حرکتی انسان راه ‌رفتن است که جزئی لاینفک از بسیاری از فعالیت‌های روزمره و ورزش‌های رقابتی و گروهی می‌باشد. شروع راه ‌رفتن، اولین گام پس از تغییر حالت از وضعیت ایستا به پویا و پایان راه ‌رفتن آخرین گام پیش از تغییر حالت از وضعیت پویا به ایستا می‌باشد. با توجه به اینکه نوع سطح و پوششی که فعالیت بدنی روی آن انجام می‏شود، همچنین سن، بیماری‎ها و اختلالات اسکلتی-عضلانی افراد در عملکرد بیومکانیکی آنها تغییر ایجاد می‏کند، به ‌نظر می‌رسد الگوی فعالیت عضلانی و پارامترهای بیومکانیکی شروع و پایان راه ‌رفتن نه‏تنها متفاوت از راه ‏رفتن معمولی است، بلکه تحت تاثیر شرایط فردی و سطوح مختلفی که حرکت روی آن صورت می‎پذیرد نیز تغییر می­کند. از سویی دیگر، عدم تعادل و سقوط افراد اغلب در شروع و پایان راه‌ رفتن اتفاق می‌افتد، شناخت پارامترهای کینماتیکی و کینتیکی شروع و پایان راه‌ رفتن اطلاعات سودمندی را جهت شناخت اختلالات این فاز از راه‌ رفتن و آسیب‌شناسی و اصلاح عملکرد فراهم می‌کند. هدف از مطالعه حاضر، مروری بر پژوهش‌هایی است که از اواخر قرن بیستم تاکنون پیرامون متغیرهای بیومکانیکی شروع و پایان راه‌ رفتن در شرایط و گروه‎های مختلف انجام شده است. مواد و روش ­ها جستجوی مقالات در پایگاه‌های اطلاعاتی معتبر نظیر  Pub Med, Science Direct, Mendelyبا جستجوی کلمات کلیدی انجام گرفت. بیش از 300 مقاله پیرامون الگوی فعالیت عضلانی و پارامترهای بیومکانیکی شروع و پایان راه‏ رفتن یافت شد که پس از مطالعه و حذف مقالات با نتایج مشابه و مقالات مربوط به پروتکل‌های درمانی از مجموع مقالات یافت­شده، بیش از 40 مقاله که به ‌طور مستقیم مرتبط با موضوع مورد مطالعه بود، بررسی شد. یافته­ ها از مجموع مقالات یافت­شده، پژوهش‎های متعددی پیرامون شروع و پایان نیمه‌ارادی راه رفتن، شروع و پایان راه‌ رفتن بر سطوح مختلف و شروع و پایان راه‎ رفتن در گروه‌های سنی مختلف و یا افراد مبتلا به بیماری‌های عصبی-عضلانی یافت شد. نتیجه­ گیری با توجه به مطالعات انجام­شده می‌توان گفت اگرچه استراتژی‌های حرکتی متفاوتی در شروع راه‌ رفتن با سرعت‌های کم و زیاد به ‌کار گرفته می‎شود و همواره گروه جوان و سالمند الگوی فعالیت عضلانی متفاوتی را در فازهای مختلف در شروع راه‌ رفتن به ‏کار می‏گیرند، ورزشکاران و افراد فعال به ‏دلیل برخورداری از قدرت عضلانی بهتر و زمان عکس‌العمل کوتاه‌تر از مکانیسم‌های جبران برای پیشگری از سقوط و بروز آسیب بهره می‏برند.